nasiona marihuany

Różnica w zapyleniu?

Wyszukiwarka Forumowa:

Lubo

Well-known member
Weteran
Rejestracja
Sty 20, 2006
Postów
2,863
Buchów
3
Czy jest różnica jeśli zapylę te odmiany dwoma różnymi sposobami?

[facet] x [panna]

WW LR
LR WW

Czy "dzieci" będą się czymś różnić?
 
R

Rider

Guest
Rekombinacje w potomstwie mieszańcowym

W wyniku krzyżowania dwóch ras danego gatunku uprawnego, różniących się pod względem genetycznie kontrolowanych właściwości, zgodnie z prawami Mendla występują w potomstwie nowe kombinacje czynników dziedzicznych, które uprzednio występowały oddzielnie u każdego z obu komponentów rodzicielskich.

Jeżeli obie rośliny rodzicielskiej pary (A i B) są homozygotyczne pod względem, określonej cechy, rośliny mieszańcowe pierwszego pokolenia są w stosunku do tej cechy genetycznie jednorodne, ale heterozygotyczne i ewentualna zmienność fenotypowa ma charakter modyfikacyjny. Ta całkowita jednorodność genetyczna i prawie całkowita jednorodność fenotypowa pokolenia FI jest z reguły niezależna od kierunku krzyżowania.

Tylko w wyjątkowych wypadkach obserwuje się fenotypowe różnice uwarunkowane kierunkiem krzyżowania, powodowane wpływem czynników plazmatycznych, przekazywanych prawie wyłącznie przez roślinę mateczną.

Po samozapłodnieniu lub wzajemnym przekrzyżowaniu heterozygotycznych roślin pokolenia F1( w drugim pokoleniu mieszańcowym (F2) zachodzi regularne rozszczepienie, tzn. pojawiają się znowu w określonych stosunkach liczbowych osobniki o cechach typów rodzicielskich (P) oraz osobniki charakteryzujące się nowymi kombinacjami tych cech, czyli rekombinanty.

Tak więc kombinacje genów czy cech rodzicielskich nie są przekazywane potomstwu w całości, ale każda para cech (allele danego genu) rozszczepia się niezależnie od innych, zgodnie z prawami rządzącymi genetyczną segregacją, dzięki czemu mogą pojawić się nowe kombinacje cech, nie występujące w pokoleniurodzicielskim.

Swobodne tworzenie się nowych kombinacji po skrzyżowaniu form rodzicielskich, różniących się pod względem kilku par genów (i cech) prowadzi, zgodnie z regułami Mendla, do powstania wielkiej liczby rekombinantów. W tabeli 4 zestawiono stosunki liczbowe rozszczepień niezależnie dziedziczących się par cech.

Z danych tabeli 4 wynika jasno, że nawet przy niewielkiej liczbie cech odróżniających formy rodzicielskie, w F2 pojawia się bardzo dużo różnych rekombinantów, zwłaszcza heterozygotycznych. Już w wypadku czterech par cech kontrolowanych dominującymi lub recesywnymi allelami tworzy się 16 różnych gamet, które łącząc się losowo mogą dać w F2 256 różnych kombinacji. Liczba różnych genotypów w F2 wynosi 81, w tym tylko 16 homozygotycznych. Liczba różnych fenotypów wynosi również 16.

Dwa typy homozygotyczne odtwarzają formy rodzicielskie, a zatem pozostałych 14 stanowi nowe kombinacje czterech par cech. Przy dziesięciu cechach rozszczepiających się zgodnie z regułami Mendla liczba możliwych kombinacji gamet wzrasta do 1048 576, liczba genotypów — do 59 049 (z tego 1024 homozygotycznych) i liczba fenotypów — do 1024.

Powyższe przykłady ilustrują wpływ zwiększania się liczby genów i cech różniących formy rodzicielskie na wzrost liczby różnych genotypów i fenotypów w rozszczepiającym się pokoleniu F2. Trzeba przy tym pamiętać, że nie wszystkie pary cech rozszczepiają się w prosty mendlowski sposób. Efekt współdziałania alleli dominujących i recesywnych może nie być pełny (dziedziczenie pośrednie), mogą również wystąpić zjawiska nad-dominacji, epistazy, hipostazy czy plejotropii, w związku z czym różnorodność nowych rekombinantów i ich stosunki liczbowe są praktycznie bardzo trudne do przewidzenia. Hodowca musi zatem przywiązywać dużą uwagę do właściwego doboru komponentów rodzicielskich i w zależności od zasadniczego celu stosować odpowiednie metody hodowli i selekcji pożądanych form.

W hodowli nowych odmian, zapewniających plony wysokie i wierne, a przy tym dobre jakościowo, ważne jest nie tylko uzyskanie właściwych kombinacji różnych genów, zapewniających utrzymanie cech odmianowych na osiągniętym poziomie. Cechy ilościowe kontrolowane przez liczne geny działające samodzielnie lub niesamodzielnie (poligeny) odgrywają w hodowli roślin szczególnie dużą rolę. I tak np. w wyniku addytywnego działania określonych genów niektóre właściwości mogą ulec wzmocnieniu lub też — dzięki rekombinacji genetycznej — mogą pojawić się właściwości nowe, które dotychczas pozostawały nie ujawnione na skutek efektu epistatycznego. Liczne właściwości mogą na skutek rekombinacji ulec nasileniu, osłabieniu lub zmianie w wyniku oddziaływania genów o niesamodzielnym działaniu (modyfikatorów, genów komplementarnych lub tp.). Szczególnie duże znaczenie mają kombinacje tego rodzaju genów przy wykorzystywaniu dla celów hodowlanych zjawisk transgresji i heterozji.

Swobodna rekombinacja genów i cech jest jednak w pewnych wypadkach ograniczona. Całkowite sprzężenie dwu cech uniemożliwia ich rozdzielenie, a sprzężenie częściowe w mniejszym lub większym stopniu ogranicza taką możliwość. Stopień sprzężenia dwóch genów jest tym silniejszy, im bliżej siebie umieszczone są ich loci i tym samym im mniejsze jest prawdopodobieństwo ich rozdzielenia w mejozie na skutek crossing-over. Umiejscowienie i odległość loci w obrębie danej grupy sprzężeniowej, czyli jednego chromosomu, określane są za pomocą map genetycznych. Im silniejsze jest sprzężenie cech, które w programie hodowlanym mają ulec rekombinacji, tym większa musi być liczba roślin w pokoleniu F2, a uzyskanie rekombinacji między różnymi sprzężonymi cechami wymaga niekiedy wykonania dalszych.

Właściwości dalszych pokoleń mieszańcowych (F3, F4 itd.) są odmienne u roślin samo- i obcopłodnych. Przy samozapłodnieniu, w F2 oraz następnych pokoleniach geny i cechy roślin heterozy-gotycznych ulegają rozszczepieniu dopóty, dopóki wszystkie kombinacje genetyczne nie ustabilizują się w stanie homozygotycz-nym. Natomiast mieszańcowa populacja gatunku obcopylnego dąży do osiągnięcia równowagi, w której częstotliwość poszczególnych alleli jest stała. Teoretycznie, tzn. przy braku presji selekcyjnej i mutacji, po osiągnięciu takiej równowagi udział homozygot i heterozygot w panmiktycznej populacji nie zmienia się już w dalszych pokoleniach.

Również krzyżowanie międzygatunkowe i międzyrodzajowe prowadzi do uzyskania form bardzo różnorodnych, oczywiście jeżeli mieszańce są płodne. Tutaj jednak stosunki rozszczepień komplikowane są dodatkowo przez czynniki cytologiczne.

Dziedziczenie cech uwarunkowanych poligenowo.

Schemat dziedziczenia się cechy w zależności od genów kumulatywnych

Załóżmy, że mamy dwie odmiany jakiejś rośliny różniące się wysokością, przy czym odmiana wysoka ma średnią długość 110 cm, a odmiana niska 50 cm. Załóżmy dalej, że odmiana wysoka ma trzy pary genów dominujących A, B i C, z których każdy podwyższa wymiary rośliny o 10 cm, a gdy roślina nie ma żadnego z tych genów, ma wysokość równą 50 cm. Zatem genotyp rośliny wysokiej jest AABBCC, zaś genotyp rośliny niskiej - aabbcc. Roślina wysoka ma 110 cm, gdyż ma sześć genów dominujących, z których każdy podwyższa ją w stosunku do rośliny niskiej o 10 cm, a więc 50 + 6 X 10 = 110 cm. Gdy skrzyżujemy roślinę wysoką z niską, to genotyp mieszańców F, będzie oczywiście AaBbCc. Rośliny F1 będą zatem miały wysokość pośrednią 80 cm, gdyż mają o,ne tylko trzy geny dominujące, a więc 50 + 3 X 10 = 80 cm. Zgodnie z prawami Mendla potrójna heterozygota AaBbCc będzie wytwarzała osiem rodzajów gamet w równych ilościach. Będą to gamety o .następującym składzie genowym: ABC, ABc, AbC, aBC, Abc, abC, aBc i abc. Są to wszystkie możliwe kombinacje tych trzech par genów, jakie powinny powstać przy swobodnym łączeniu się genów w gametach zgodnie z II prawem Mendla. W wyniku samozapylenia potrójnych heterozygot pierwszego pokolejnia mieszańców powstanie w F2 8 X 8, czyli 64 różnych połączeń zygotycznych. Można sobie teraz przy pomocy szachownicy genetycznej obliczyć, że wśród tych 64 zygot będą następujące różne kombinacje:

liczba zygot genotyp wysokość rośliny

1 zygota AABBCC - 110 cm
2 zygoty AABBCc - 100 cm
2 zygoty AABbCC - 100 cm
2 zygoty AaBBCC - 100 cm
4 zygoty AABbCc - 90 cm
4 zygoty AaBBCc - 90 cm
4 zygoty AaBbCC - 90 cm
8 zygot AaBbCc - 80 cm
1 zygota AABBcc - 90 cm
2 zygoty AABbcc - 80 cm
2 zygoty AaBBcc - 80 cm
4 zygoty AaBbcc - 70 cm
1 zygota AAbbCC - 90 cm
2 zygoty AAbbCc - 80 cm
2 zygoty AabbCC - 80 cm
4 zygoty AabbCc - 70 cm
1 zygota aaBBCC - 90 cm
2 zygoty aaBBCc - 80 cm
2 zygoty caBbCC - 80 cm
4 zygoty aaBbCc - 70 cm
1 zygota AAbbcc - 70 cm
2 zygoty Aabbcc - 60 cm
1 zygota aabbCC - 70 cm
2 zygoty aabbCc - 60 cm
1 zygota aaBBcc - 70 cm
2 zygoty aaBbcc - 60 cm
1 zygota aabbcc - 50 cm

Jeśli ułożymy rośliny z F2 według ich wysokości, co będzie jednocześnie zgodne także i z liczebnością dominujących genów zawartych w zygotach, to otrzymamy następujący szereg:


wysokość w cm 50 60 70 80 90 100 110
liczba genów dominujących 0 1 2 3 4 5 6
liczba roślin 1 6 15 20 15 6 1


Widzimy więc, że w F2 najliczniejsze będą osobniki o wysokości 80 cm, czyli wysokości mieszańców F1. Również liczne będą rośliny o wysokości zbliżonej do roślin F1, rośliny zaś o wysokości 50 i 110 cm, odpowiadającej wysokości roślin rodzicielskich, wystąpią tylko jako pojedyncze osobniki. Jeśli teraz przyjrzymy się rysunkowi 17 przedstawiającemu dziedziczenie się długości kolb w krzyżówce między dwiema odmianami kukurydzy różniącymi się długością kolb, to stwierdzimy zupełnie podobny obraz: mieszańce F1 mają kolbę pośredniej długości, zaś w F2 długość kolb wykazuje dużą zmienność z tym, że najliczniejsze są osobniki o takiej samej długości co w F1 lub zbliżone do F1 a osobniki o kolbach bardzo krótkich lub najdłuższych - odpowiadających formom rodzicielskim - występują tylko pojedynczo. Podstawa dziedziczenia się długości kolb u kukurydzy jest więc zapewne zbliżona do teoretycznego przykładu podanego powyżej. Nie wchodząc w bardzo skomplikowane statystyczno-matematyczne rozważania przy analizie dziedziczenia cech ilościowych można stwierdzić, iż cechy zwane ilościowymi dziedziczą się tak samo jak inne właściwości organizmów poznane przez nas poprzednio. Jedyną zasadniczą różnicą jest to, że zwykle zależą one od współdziałania licznych kumulatywnych genów, których efekty na badaną cechę sumują się ze sobą. Z tego względu przy większej liczbie tych genów zmienność w F2 ma charakter ciągły i fenotypowo osobniki nie dają się podzielić na wyraźnie odrębne klasy. Granice między klasami zaciera jeszcze zmienność fenotypowa powstająca pod wpływem różnych warunków środowiska, w którym dane organizmy się rozwijają. Nawet osobniki o tym samym genotypie będą miały np. różną długość kolb w zależności od żywotności danej rośliny, miejsca położenia kolby na łodydze itp. Te wpływy środowiska na fenotyp, o których jeszcze pomówimy w następnych rozdziałach, utrudniają bardzo analizę krzyżówek i powodują, że zmienność wygląda na zupełnie ciągłą. Dalsza analiza różnych roślin z F2 wykazuje, że różnią się one swym składem genetycznym i mają różne liczby czynników dziedzicznych warunkujących ich cechy ilościowe. Stwierdzenie tego faktu ma podstawowe znaczenie dla hodowli, ponieważ pozwala przez krzyżowanie i selekcję przekroczyć nawet znacznie granice zmienności wyjściowych odmian użytych do krzyżowania, zwłaszcza gdy odmiany krzyżowane nie są blisko ze sobą spokrewnione i mogą zawierać odrębne geny kumulatywne na tę samą badaną właściwość.

Źródło H

Niepamietam czy to to bo niechciało mi sie tego od nowa czytac :sunny: :sunny:

A tak wogóle...:Nie powinno mieć to znaczenia.
Różnica będzie taka, że hybryda zależnie od kierunku krzyżowania dziedziczy cytoplazmę: chloroplasty i mitochondria po matce.
W 90% przypadków nie ma to znaczenia.


Zajzyj do działu Hodowla na hyperrealu
 



Z kodem HASZYSZ dostajesz 20% zniżki w sklepie Growbox.pl na wszystko!

nasiona marihuany
Góra Dół